La Notte di San Silvestro

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik [Rob] begin het verdomd koud te vinden. Goed twee weken geleden mochten we nog genieten van wat de laatste stuiptrekkingen van de zomer bleken te zijn. Fluitend, in korte broek, liep ik begin oktober nog rond in onze tuin om het zwembad maar eens op te ruimen. Fluitend. Niet omdat het zo’n leuk klusje is. Integendeel; zeker in de wetenschap dat het ding nauwelijks gebruikt is deze zomer. Maar gewoon omdat ik altijd goede zin en energie krijg van de zon in mijn gezicht.

Opkomende zon over het Limburgse landschap

Maar afgelopen zondag, onderweg op de fiets naar Valkenburg, werden mijn handen zowaar een beetje paars van de kou. Mijn gezicht kon ik niet zien, maar voelde dito. Heuvel-af kreeg de koude wind echt vat op me. Ik had nauwelijks oog voor de prachtige omgeving, maar vervloekte mezelf voor het te dunne jasje dat ik had aangetrokken. Ik had me duidelijk verkeken op deze plotselinge temperatuur-val. Het is dat ik Stan, onze oudste zoon, had beloofd hem op te halen in Valkenburg; waar hij wat bijverdient als afwashulp in een restaurant. Anders was ik omgedraaid. Terug naar de warmte van de brandende haard, thuis.

Het zijn van die momenten die je doen realiseren dat de winter écht in aantocht is. En eigenlijk is daar ook helemaal niets mis mee. Want er is geen jaargetijde dat meer synoniem is met gezelligheid. Het is het deel van het jaar dat we wat vaker binnen vertoeven, iets dichter tegen elkaar aankruipen, bij dat haardvuurtje. Een lekkere kop thee of glas wijn binnen handbereik, terwijl in de keuken een stoofpot staat te verworden tot echt ‘soul food’. Hartverwarmende geuren en gezelligheid vullen ons huis en voeden ons verlangen om samen te zijn.

Het is de opmaat naar, althans voor ons, één van de mooiste momenten van het jaar. De dag dat we het oude jaar verruilen voor het nieuwe. Dat we stil staan bij hetgeen het afgelopen jaar ons gebracht heeft en wat het nieuwe gaat brengen. Al sinds het begin van Dalauro kiezen we er voor om die avond samen met onze gasten door te brengen, en nog nooit hebben we daar ook maar een moment spijt van gehad. Het zijn zonder uitzondering avonden met warmte, goed gezelschap, mooie verhalen en lekker eten. Er is geen avond waar meer duidelijk wordt wat we bedoelen met ont-moeten. Even helemaal niets moeten. Niets anders dan genieten van het moment. En dat alles in de gemoedelijke sfeer die we zo koesteren in onze bed & breakfast. Daar boven op die heuvel in het Zuid-Limburgse landschap.

We noemen het ‘la Notte di San Silvestro’. Omdat de Italianen als geen ander de kunst van het ont-moeten verstaan. Liefst rondom een grote tafel met dampende gerechten. Soul food, maar dan op zijn Italiaans. Aandacht voor elkaar én lekker eten. La vita è bella!

Ook dit jaar gaan we weer zo’n avond verzorgen. Verpakt in een 4-daags arrangement (3 nachten). De eerste gedachten over wat de pot moet schaffen flitsen al door mijn hoofd. Er zijn nog een paar kamers beschikbaar, dus … gun uzelf een oudejaar om nooit meer te vergeten.

Tot dan?

(Laura en) Rob.

Vertel me meer over dit arrangement

Hieronder treft u een sfeer-impressie aan van ‘la Notte’ van vorig jaar, eenmalig in het teken van Limburgs lekkers: ‘Aod op Nuj’. Dit jaar keren we echter weer terug naar Italië…

P.S. Als de camera langs komt is het een stuk stiller aan tafel…